четвртак, 30. јул 2015.

Frančesko Petrarka: CCCX


Zefiro torna, e 'l bel tempo rimena,          Zefir se vraća, nosi lijepo vrijeme
e i fiori e l'erbe, sua dolce famiglia,          i cvijet i travu, svoj naraštaj cijeli
et garrir Progne et pianger Filomena,          i Proknin crkut i plač Filomene,
e primavera candida e vermiglia.          i Proljet što se rumeni i bijeli.

Ridono i prati, e 'l ciel si rasserena;          Nebo se vedri, polja se zelene;
Giove s'allegra di mirar sua figlia;          Zeus se gledat svoju kćer veseli;
l'aria e l'acqua e la terra è d'amor piena;          sve što je živo za ljubavlju vene;
ogni animal d'amar si riconsiglia.          zrak, vodu, zemlju sama ljubav preli.

 Ma per me, lasso, tornano i più gravi          Al' za me, jao, teški se uzdasi
sospiri, che del cor profondo tragge          vraćaju, što ih iz mog srca vuče
quella ch'al ciel se ne portò le chiavi;          ona što u raj odnese mu ključe;

 e cantar augelletti, e fiorir piagge,          te polja cvjetna, ptica mili glasi,
e 'n belle donne oneste atti soavi          i lijepih žena skladne kretnje lake
sono un deserto, e fere aspre e selvagge.          pustoš su, divlje zvijeri i opake.

понедељак, 27. јул 2015.

Eshil - Stajaća pesma iz Orestije


Mnogi zemlja hrani jad - 
Grozna, strašna strašila;
Morski bezdan pun je puncat sav
Nemani, grozota;
Med nebom, zemljom sijevaju
U visini ognji svud;
Sve, što zrakom leti,
Gmiže, zemljom, pričat
O bijesnoći vihra zna.
Ali tko da ocrta
Čud nam mušku predrsku,
Tko li ženskog srca slijepog jar,
Ljubav, na sve spremnu,
Tu priju ljudskoj bijedi svoj?
Braka jaram zbaci li strast,
Ženska ljubav griješna,
Gore ona hara
Nego zvjerad, vihri svi.
Vjetrenaste ćudi nije li tko,
Neka čuje, zna
Testijevu kćer,
Čeda svog ubicu, kukavu.
Palež snuje, pali
Čeda glavnju - sva se žari;
S njome žiću dođe suđen dan, - 
Tako Usud sudi,
Majci kad iz krila s cvilom
Na svijet ono se rodi.
O ubici Skili priča svijet, - 
na nju mrzit je
Milom čovjeku
Rad dušmana ona spremi smrt, - 
Đerdan kretski, zlatni,
Minov zasljepi je darak,
Snu se preda ne sluteći zla,
 Niso, - vlas božanski
Istrgne mu bestidnica;
Dođe, uze ga Hermo.
Kad nemilih se sjetih dela već
O braku da se mrskome,
O domu, kletvi, snovima
I pletkam' srca ženskog šutim ja?
Junaka nam u oružju,
Junaka, puka diku, izdade.
Da s' klanjam hladnom doma ognjištu
I ženskom maču kukavičkom?
Al' najgori je zločin lemnijski, - 
Svijet trubi, žali gadan čin.
I mnogi - mnogi poredi
Strahotu našu s jadima lemnijskim.
S prokletstva, mržnje božije
Čovječiji rod nam prezren mora past.
Što bozi mrze nitko ne štuje.
Što eto s pravom ja ne rekoh?
Oštrljat, ljut mi zbliza mač
Skroz grudi probi, ranom rani
Sve Pravde radi - nogom gaze je,
Kako ne bi smjelo bit.
Sav božji odvrgoše strah
Po nepravdi oni.
Već stoji Pravde nakovanj,
Mač na njem komač Usud kuje
I čedo davne krvi prolite
Domu eno vodi sad.
A slavna Srda pamtilja
Zloću najzad kazni.