Jednak ljepoti kad bi plamen bio
očiju vaših, što su žar tog sjaja,
ne bi svet imo tako mrzla kraja,
da ne bi ko strijela užgana gorio.
Al nebo milosno kome nas je žao,
nama od ljepote što u vama biva
vidljivu krepost uzima i skriva,
da bi smrtnom žiću mirniji tok dao.
Dakle, ljepoti nije jednak plamen,
zagrijat se može samo onim svijet
u čem vidi barem dijelom neba znamen.
Gospodine, vidim sudbu neumitnu
čini vam se nisam kadar za vas mrijet,
sitna sposobnost užga vatru silnu.
|
Se ’l foco fusse alla bellezza equale
degli occhi vostri, che da que’ si parte, non avrie ’l mondo sì gelata parte che non ardessi com’acceso strale. Ma ’l ciel, pietoso d’ogni nostro male, a noi d’ogni beltà, che ’n voi comparte, la visiva virtù toglie e diparte per tranquillar la vita aspr’e mortale. Non è par dunche il foco alla beltate, ché sol di quel s’infiamma e s’innamora altri del bel del ciel, ch’è da lui inteso. Così n’avvien, signore, in questa etate:
se non vi par per voi ch’i’ arda e mora,
poca capacità m’ha poco acceso. |
Нема коментара:
Постави коментар