недеља, 2. април 2017.

Đordano Bruno: Pesma hrastu



U zraku širiš, stari hraste, grane,
a korijen tvrdiš u zemlji gdje niče;
ni potresena zemlja, ni kad stane
driješiti nebo severac što psiče,

nit išta što u groznoj zimi bane,
s tvog stalnog mjesta nikad te ne miče;
ti jesi prava slika moje vjere
koju strahote nikad ne pomjere.

Ti istu grudu milu
zauvijek grliš, plemeniš i svojiš,
i korijenje po utrobi joj gojiš

što zahvalno je darežljivu krilu.
Ja tek uz jednu stvar
prikovah čuvstvo, duh i uma dar
Annosa quercia, che gli rami spandi
A l'aria, e fermi le radici 'n terra;
Né terra smossa, né gli spirti grandi,
Che da l'aspro Aquilon il ciel disserra,

Né quanto fia ch'il vern'orrido mandi,
Dal luogo ove stai salda, mai ti sferra; 
Mostri della mia fé ritratto vero,
Qual smossa mai strani accidenti fêro.

Tu medesmo terreno
Mai sempre abbracci, fai colto e comprendi,
E di lui per le viscere distendi

Radici grate al generoso seno:
I' ad un sol oggetto
Ho fisso il spirto, il senso e l'intelletto.

Нема коментара:

Постави коментар